Na de nachtdiensten van de afgelopen weken een weekje vrij als compensatie. Na uitgebreid te hebben geslapen op maandag nam ik de trein naar Wageningen, waar ik voor een week welkom was bij Alex van de Meer, vriend maar ook haas in Eindhoven (oktober 2008). Ook zou mijn oude trainingsmaatje Erwan Piriou die week daar verblijven als onderbreking van het leven en werken in Kenia. Vanaf dinsdag heb ik bijna dagelijks 2x getraind, zonder echt vermoeid te raken. Dat komt vast door het ‘niets hoeven’ overdag en ruim 8 uur slapen per nacht (onderdeel van goede voornemens 2009). De heuvels en onverharde paden bij Wageningen vormen ideale omstandigheden om veel te trainen met een laag risico op blessures. Alleen de regen tijdens de baantraining op Papendal op donderdagmiddag vond ik iets riskant: de baan stond deels onder een laagje water, waar je snel afkoelt.

Week 4

Maandag: rustdag; slapen, afreizen naar Wageningen, heerlijk gegeten + Fontaine V rosé.

Dinsdag: ochtend met Erwan duurloopje 70’DI (Renkumse beek)

avond: met Alex 30’DI – 3x (10’DIII, p=5’DI) – 15’DI (Wageningse berg)

Woensdag: ochtend: 55’DI met Alex, Erwan, Anika door de uiterwaarden + Wageningse berg

middag: 75’DI met Alex, Wageningse berg.

Donderdag: ochtend: 45’DI met Alex, Wageningse berg, koud.

middag: Papendal met Alex, Neals en Marco: 1000m (kunstgras, 3’15) – 1200m (baan, 3’48) – 1500m (k.gr. 4’50) – 2000m (bn 6’25) – 1500m (k.gr. 4’50) – 1000m (bn 3’05) p=3’ Doorweekt en koud. Wat een rotland.

Vrijdag: Duurloop 1uur40 Wageningse berg, deels met Erwan, Alex en Mark, nog steeds regen. Lekkere chocolade met fruit en noten en wijn.

Zaterdag: ochtend: 60’DII Wageningse berg, droog en zonnig. Wat een heerlijk land!

avond: 65’DI ronde Rutbeek, zonnig, deels over golvend en bochtig mountainbikeparcours.

Zondag: lange duurloop 2uur: grote ronde bos – vliegveld – Lonneker, zonnig, dikke vette buizerd! Twente is onze naam.

Vrijdagavond

Met de woorden ‘Nog meer vrolijkheid’ kondigt een droeve stem op radio 4 een strijkkwartet van Beethoven aan, Allegro con brio. Ik leg het boek opzij en loop naar het raam. Aan de andere kant van de straat staat het stadhuis, vanuit hier kijk ik recht in de kamer van de burgemeester, die nu donker is. De klok van de Johannes de Doperkerk slaat, zoals ieder kwartier: ze pleegt de rusteloze slaper nacht in, nacht uit wakker te houden. Nutteloos, maar wel een tikkeltje romantesk. De wijzerplaat is verlicht. Ook de gouden haan, die naar het zuidwesten kijkt, de koude, natte regenbuien tegemoet, is duidelijk te zien. Bij het vallen van de avond is de wind gaan liggen en de regen lijkt te zijn vergoten. Mijmeringen. Waarom besteed ik zoveel van mijn tijd aan het hardlopen. Zijn er niet duizenden dingen waar ik beter mijn tijd in kan steken? Maakt het mezelf wel gelukkig? En onthoudt het me niet van de warmte van een lieve vrouw?

In het boek, dat ik zojuist aan de kant heb gelegd, worden in één dag duizenden joden vermoord op de bodem van een ravijn. Over iedere ‘laag Joden’ een laagje grond, en vervolgens worden nieuwe Joden het ravijn in gedwongen en met een nekschot om zeep geholpen¹. Nee, dan ben ik toch liever een doorgedraafde hardloopfanaat. Je doet er weinig goeds mee maar ook geen kwaad.

Voorzichtig neem ik nog een slokje van de wat houterige wijn uit de Médoc. Hier in Wageningen heb ik op de berg een goede basis gelegd voor de trainingen de komende weken, veel omvang getraind en rust genoten. Helemaal in het kader van de historisch aan Wageningen gebonden woorden Vires acquirit eundo¹. Zoveel sterker stap ik een dag later op de trein terug naar Enschede, waar vele eenzame kilometers asfalt liggen te wachten. Met de jammerlijke wetenschap dat mijn trainingsmaatje op stage in Zuid-Afrika geblesseerd is geraakt.

1)     In ‘De Welwillenden’ van Jonathan Littell maakt de hoofdpersoon, obersturmbahnfuhrer bij de SS, deel uit van het duitse legioen dat op 29 september 1941 34.000 joden ombrengt bij het bloedbad van Babi Jar.

2)     (al gaande wint men aan kracht), een spreuk die op een gevel aan de Hoogstraat te Wageningen te vinden is als onderdeel van het gemeentewapen van Wageningen.