Een anoniem lichaam aan de drietand van Poseidon. Mustapha K was één van de zeventig bootvluchtelingen die vorige week omkwamen bij de kust van Malta. Eén van de honderden, misschien wel duizenden mensen die jaarlijks aanspoelen aan de stranden van de Middellandse Zee. Soms zijn het de agenten van Frontex, het leger dat de Europese grenzen moet bewaken, die hen de dood injagen, soms is het een zeestorm of simpelweg pech.

Een droom of een sterke overtuiging is niet voldoende. Ik kende momenten dat ik me mentaal sterk genoeg voelde om een wereldrecord te lopen, maar het is er nooit van gekomen. Behalve de mentale kracht moeten we het doen met de fysieke mogelijkheden en beperkingen van ons lichaam. Talent is een gift, net als het een gift is dat ik in een vrij land ben geboren. Met training conditioneer ik mijn lichaam om op 20 september in Berlijn de maximale inspanning te leveren. Zoals Eve LeSage¹ leerde dat alleen het in het reine komen met zichzelf niet voldoende was om te genezen van haar tumor, ze stierf doordat ze dacht het zonder de medische wetenschap te kunnen stellen, weten we dat een marathonloper behalve talent en overtuiging ook de wil moet hebben om te trainen en de juiste omstandigheden moet creëren.

Mustapha K was een dappere jongen, geboren in Sierra Leone. Zijn vader, die in de oorlog was omgekomen, kon hij zich niet herinneren. Mustapha’s moeder wordt soms nog schreeuwend wakker uit dromen waarin haar man wordt geschopt en vermoord. Mustapha K had zijn eigen droom, een positieve droom over vrijheid en welvaart. Een droom waarvoor hij afscheid nam van zijn moeder zodra hij het geld voor de tocht bij elkaar had gespaard.

Afgelopen dinsdagochtend was ik bezig met een stevige training, een duurloop inclusief drie blokken van twintig minuten in marathontempo. Hiervoor had ik het gebied ten zuiden van Enschede uitgekozen: de mountainbikeroute door het Rutbeek, het bochtige wandelpad langs de jeneverbesstruiken van het Buurserzand en het fietspad door het natte Buurserveen. Nog maar net begonnen aan het derde tempoblok werd ik overvallen door een krampende splanchnische pijn. Mijn ademhaling werd zwaarder en de hemel werd even zwart als de plassen van het veengebied. De pijn herkende ik van mijn 2^e en 6^e marathon, pijn waarbij je denkt dat ‘het’ afgelopen is, krampen die horen bij een oprakende energievoorraad. Maar deze keer had ik de mogelijkheid om met sportdrank en energiegel de suikerspiegel snel op peil te brengen, zonder het tempo af te breken. Binnen een paar minuten verdwenen de krampen, normaliseerde mijn ademhaling en kon ik het tempo weer opvoeren en zelfs afsluiten met een behoorlijke versnelling. Met deze training ben ik weerbaarder geworden: als ik opnieuw deze pijn zal voelen, weet ik hoe haar te bestrijden.

Mustapha K had de pech te zijn geboren in een land zonder vrijheid en gerechtigdheid. Ondanks zijn dromen, de overtuiging en wilskracht die hem de weg wezen, heeft hij de staat van welvaart nooit gekend. Bij zijn onbekroonde strijd verbleekt de glorie van sportieve prestaties. Als ik in Berlijn binnen 2uur20 weet te finishen, heb ik dat niet alleen te danken aan talent, training en dromen maar ook aan de mogelijkheden die onze welvaart mij levert.

(1) zie: Caesarion van Tommy Wieringa