De laatste dagen voor de marathon voelen onwennig: bij de langzame duurloopjes voelen de benen zwaar, maar bij iedere versnelling blijken de kuiten vol kracht, geladen met dynamiet. Om ongelukken te vermijden blijf ik dan ook uit de buurt van rokers in verband met explosiegevaar.

Donderdagavond een laatste baantraining met korte tempo’s en veel rust, waarbij de duizendjes puur op souplesse in 3’10 a 3’04 gingen (gepland 3’15 a 3’10). Zo’n training nabij de piek van de supercompensatie is heerlijk voor het zelfvertrouwen.

Zaterdagmiddag spreek ik met Bram Wassenaar onder het genot van een kop koffie de wedstrijd door. Op papier bekijken we het parcours, rekening houdend met mogelijke wind, en stippelen een plan uit hoe optimaal samen te werken met andere atleten. Het ultieme doel is het PR van Bram: 2h21m52.

Mijn haas heeft in verband met een blessure afgezegd, maar gelukkig heeft vriend Thomas Miedema aangeboden te hazen, ook al is hij nog herstellende van een griepje en is hij in voorbereiding op de 60km van Texel.

Zondagochtend een welkome verrassing: Colin Bekers loopt ook deze marathon en is van plan zich bij ons groepje aan te sluiten. Hoe is het toch mogelijk dat we dat niet van elkaar weten? Haas Thomas blijkt toch nog niet helemaal hersteld en stapt na 10km uit, en enkele kilometers later verlaat ik mijn groepje om het tempo hoog te houden. Zo loop ik  tweederde van de wedstrijd alleen. Het drinken verloopt ook niet helemaal soepel -wat ik mezelf moet aanrekenen – en na 39km moet ik zelfs even stoppen met maagkrampen. Dat ik uiteindelijk toch nog met een nieuw persoonlijk record finish geeft veel vertrouwen voor een snelle najaarsmarathon. De teleurstelling van de laatste kilometers wil ik vergeten. Mag ik trots zijn, net als familie en vrienden?

Week 14: werken maandag t/m donderdag.

Maandag: rustdag

Dinsdag: 30min DI – techniekloopjes op blote voeten– 30minDI – 22min DII a III – 15min DI.

Woensdag: duurloop 60min DI door het hartjesbos.

Donderdag: Baan: 4x1000m 3’10 a 3’04 met 2½ min rust.

Vrijdagochtend: in- en uitlopen naar Brooks-loopclinic op een middelbare school in Enschede.

Vrijdagmiddag: 35min Duurloop DI, Enschede Noord: 21ºC.

Zaterdagochtend: 30min loslopen Enschede Zuid, daarna afreizen naar het Westen.

Zondag: Rotterdam marathon.

Marathonpijn

Laatst stelde iemand dat het begrip ‘marathonpijn’ leidt tot mythevorming van de marathon. Hiermee wordt compleet vergeten dat daarmee de zaken worden omgekeerd. De marathon vindt immers haar oorsprong in een mythe. Marathonpijn is de mythische pijn die verwijst naar het overlijden van Pheidippides nadat hij berichtte over de winst van de Athenen op de Perzen: ‘Nenikékamen’ (1)

Vijf marathons heb ik nu gelopen, waarvan twee pijnloos. In mijn tweede marathon kwam ik om van de pijn, overtuigd van mijn noodlottig einde waarvan ik hoopte dat deze pas na de finish zou worden vastgesteld. Echter, na door de Hades te zijn geweest werd mijn lichaam herboren. Pas na de dood, na de marathonpijn te hebben doorstaan, wordt een marathonloper volwassen.

Epicrise

Na afloop zit ik met Marjolein aan de kade van de Rotte. Via het kabbelende wateroppervlak streelt de lentezon over haar gezicht. Een zuchtje wind speelt met haar blonde haar. Mannetje meerkoet sleept twee blaadjes mee voor het nest, verliest er een, probeert die weer te vangen maar verliest daarbij ook het tweede blaadje. Moedeloos begeeft hij zich naar de vrouw, die hem vervolgens met haar vleugels wegjaagt om nieuwe bouwstenen te vergaren.

Natuur wordt mens wordt natuur. Homo erectus – de mens ging staan, begon te lopen en begon toen pas te denken (Homo sapiens). Op een gegeven moment werd het buskruit uitgevonden, de laatste uitvinding die nodig was om de moderne marathon te organiseren.

Na 42 kilometer zijn we terug op het punt waar we zijn begonnen, de afgelegde afstand is daarmee effectief tot nul terug gebracht. Blijft over de factor ‘tijd’, ook daarbij is het doel om die zoveel mogelijk te beperken. Daarmee is de marathon een vorm van nihilisme, het wereldrecord zal pas definitief gevestigd zijn als die tot 0uur, 0minuten en 0 seconden is teruggebracht en de afgelegde kilometers tot een abstractie zijn verheven.

Na het startschot zal alleen de echo naklinken, het publiek is muisstil om zich volop te kunnen concentreren op hij die startte en finishte in een flits. Wind of zon spelen een bijrol, als voorspel en naspel voor een publiek dat moet worden vermaakt. De Groenen zijn tevreden: het energieverbruik ‘per seconde’ van de ultieme wereldrecordhouder mag dan wel extreem hoog zijn, de factor tijd is verwaarloosbaar en dus komt ook het verbruik in kilocalorieën uit op 0.

(1) We hebben gewonnen!