Voor de hardloper zijn de watertorens belangrijke markeerpunten. Matti legt me uit dat de reservoirs op de hoogste punten van de regio zijn gebouwd. De volgende kilometers zullen dus netto neerwaarts gaan. Met een onbestemd keelgeluid antwoord ik, voor woorden kom ik adem tekort. Vandaag dwalen we weer tientallen kilometers over de onverharde paden die het uitgestrekte bos doorkruisen. Het pad, dat met vurige bladerresten is bestrooid, danst bevallig langs reusachtige rotsen en dreigende dennen, maar ondanks de honderden hoogtemeters die we onderweg bij elkaar sprokkelen blijft het tempo hoog. De tempotraining van de dag tevoren is alweer verteerd.

Terwijl we langs de heuvel naar beneden roetsjen en daarmee een bejaard echtpaar onbedoeld de stuipen op het lijf jagen, denk ik terug aan het tafereel dat ik gisteren in een winkeltje aantrof. Minutenlang staarde ik naar boven, naar de pop die met behulp van een eenvoudig mechanisme heen en weer fietste over een koord dat dwars door de winkel was gespannen. Het fietsje werd in balans gehouden door een loodje, en een slinger aan de muur zorgde ervoor dat de helling van het koord telkens veranderde, waardoor de pop moeiteloos over het koord kon fietsen.

Net als de pop spotten Matti en ik met Newton’s natuurwetten. Of in elk geval, we buiten ze uit. Bij de klim zet je zachtjes aan, zodat je soepel naar boven veert. Naar beneden laat je je vallen en zorg je er slechts voor dat je benen je bijhouden. Het is de kunst om de benen niet te ver naar voren uit te strekken, anders rem je af. Je doseert je kracht, stuurt de val en komt tegelijkertijd op adem voor de volgende klim. Het bospad is ons koord, de watertoren is de slinger.

Matti onderbreekt mijn dwalende gedachten. Hij wijst me de zijpaden die we vandaag onverzilverd achterlaten. Het Finse landschap biedt de langeafstandsloper veel meer dan hij verlangt, maar als trainingsbestemming is het onbekend en dus ongerept. Zodra de eerste sneeuw ons overvalt zal de winter de paden echter aan de langlaufers uitleveren. Maar zover is het nog niet, het bos is nog van ons. Zou het kunnen, vraag ik Matti, dat niet alleen het pad, maar ook de heuvels en het woud in de loop der eeuwen speciaal voor ons zijn aangelegd? Verbeeld ik het me, of zijn die torens niet voor de watervoorziening gebouwd, maar puur ter oriëntatie voor hardlopers en langlaufers? Een onbestemd keelgeluid valt me ten deel, het pad draait een nieuwe heuvel op.

Deze column verscheen in Runner’s World magazine, editie december 2013