Zondagochtend. Onder een zeldzaam heldere oktoberhemel ontwaken op het Beursplein in Amsterdam enkele tientallen mensen die er in tentjes hebben overnacht. Uit frustratie misschien, boos omdat de bankdirecteur in een grote villa woont: Occupy Amsterdam.

Op hetzelfde moment dat de wereldverbeteraars zichzelf opwarmen met koffie die door arme drommels in Afrika is geplukt maar voor die plukkers te weinig geld oplevert om een degelijke maaltijd voor het gezin te kunnen betalen, klinkt even verderop, in het Olympisch Stadion, een schot. Op zo’n mooie zonnige ochtend in Oktober zou toch geen crimineel het in zijn hoofd halen te schieten? Nee – het is de burgemeester. Op hetzelfde moment ejaculeert het stadion een eindeloze stroom hardlopers: de marathon is begonnen.

Mensen die voor het eerst een ooit ondenkbare afstand hardlopend afleggen. Mensen die een weddenschap zijn aangegaan en met de moed der wanhoop maandenlang door het Vondelpark hebben gezwoegd. Kenianen die alles op alles zetten om de armoede in te ruilen voor faam en rijkdom.  En hardlopers die er alles aan doen om hun snelste tijd te verbeteren. Kortom, allemaal mensen die voor hun kansen gaan. Dat al die mensen, die elkaar niet eens kennen, eensgezind op weg gaan en hetzelfde doel nastreven, is een indrukwekkend gegeven. Ontroerend zelfs, als je erover nadenkt.

Rond het middaguur finishen de snelste lopers, maar de uren daarna blijven ze binnenstromen. 9630 in totaal, maar liefst een derde meer dan in Rotterdam eerder dit jaar. Tienduizend mensen die samen een groter statement maken dan die paar wereldverbeteraars in de binnenstad, die hun behoeften mogen doen in de Dixi die er speciaal voor hun is neergezet.

In tijden van crisis kun je met beschuldigende vinger naar de machthebbers wijzen. Je kunt boos worden en uit wanhoop op de lelijkste plek van Nederland gaan kamperen en je kunt brieven naar de krant sturen die niet worden geplaatst. Je kunt de ellende ook laten voor wat ze is en het bos opzoeken om te gaan hardlopen. Met hardlopen verbeter je de wereld niet, maar je maak jezelf wel vrij van de dagelijkse ellende. Voel de zon je zweet verdampen, voel de wind in je gezicht en voel je voeten nat worden in de modderige bospaden.

Als de bankdirecteurs geld nodig hebben om gelukkig te zijn, laat ze het geld dan tot zich nemen. Jij laat de wereld voor wat ze is en gaat op zoek naar datgene wat belangrijk is en werkelijk gelukkig maakt. Occupy yourself!