Vanochtend zag ik een oude man hardlopen. Nauwelijks kwam hij vooruit, maar het was mooi om te zien. Zijn armen zwaaide hij langs het lichaam alsof zijn leven ervan afhing – misschien deed het dat ook wel, je weet het maar nooit met die oudjes. Boven de tachtig was-ie. Daar heb ik respect voor!

Zo teken ik op van mijn broer, aan tafel in een cafe. In mijn familie is er weinig begrip voor mijn hardlopen. Gewerkt moet er worden, de dieren voeren, appels rapen en de moestuin omspitten. Hardlopen om weer op dezelfde plek terug te komen is zonde van de tijd en energie. Ze doen hun best wel om interesse te tonen maar het blijft vreemd gedrag van de zoon die stedeling is geworden.

In die stad wordt veel geschreven en gesproken over het verschijnsel van de laatste ‘hardloopgolf’. Miljoenen mensen steken zich in strakke, felgekleurde kleding, en witte schoenen met dikke, dempende zolen. Die hardlopende oude man is het ideaal van de moderniteit: het ontkennen van ouderdom. Juist omdat we geen lichamelijk werk meer verrichten gaan mensen sporten, een nutteloze besteding van energie die ons, tegenstrijdig genoeg, zonder netto opbrengst toch voldoening geeft.

Wobbe, naamgever van het team, voldoet wel of niet aan de hooggespannen verwachtingen door al na één kilometer met kramp op te moeten geven. Zijn etappe wordt overgenomen door de meefietser. Gekkenwerk, dat hardlopen, en al helemaal als fietsteam, wat betekent dat je zo’n tachtig kilometer meefietst terwijl je ook nog moet hardlopen. “Meer dan mijn maandelijks gemiddelde,” meldt Wobbe trots, doelend op zowel het hardlopen als het fietsen.

Tobbe(n)metWobbe is niet het enige team dat begint te haperen en waar de doorgeroeste onderdelen van afvliegen. Welbeschouwd is de Veluweloop, een estafette die haar oorsprong kent in de studentenatletiek, een reünie geworden van honderden oud-atleten. Enkele studententeams lopen er wat verdwaald tussen. Eén student zag ik kokhalzen, waarschijnlijk was de antiperistaltiek van de slokdarm opgewekt door de confrontatie met de ouderdom.

Vijf-en-tachtig teams hadden zich ingeschreven. Ver onder de norm van honderd die enkele jaren geleden nog als de ondergrens van rendabel was genoemd. De jammerlijke teloorgang van de meest charmante estafette van Nederland. Hoe bestaat het, nu iedereen massaal de hardloopschoenen aantrekt? Heeft de estafette een stoffig imago, wordt er te weinig reclame gemaakt, of is er te weinig draagkracht onder het Wageningse studentenleven dat de laatste jaren steeds internationaler is geworden?

Het winnende team bestaat voor een groot deel uit studenten. Maar ze rijden met busjes in plaats van op de fiets. Ze hebben dus wel gewonnen maar eigenlijk niet echt meegedaan in de ogen van de fietsende ploegen. De charme die de Veluweloop nog altijd heeft is juist de kneuterigheid en de schoonheid van het landschap, en die beleef je niet vanuit een busje: de vroege zonnestralen die zich aftekenen tegen de mist in het bos dat nog wakker moet worden.

Op de Beerenberg, vlakbij de herstart in Arnhem, ligt de grote begraafplaats Moscowa. Ruimte genoeg voor een massagraf met een grafsteen: De Veluweloop 1980-2010. Rust in vrede.

(*)Tartlétos is de organiserende studentenatletiekvereniging van Wageningen.