De Finse zomer is warm en intens. Toch beginnen de berken te verkleuren en draagt de appelboom ineens prille vruchten. Het kleurenpallet is mooi, maar stemt me een beetje weemoedig: is dit het einde van de zomer? Het bos verkleurt echter niet van de naderende herfst, maar van de maandenlang aanhoudende droogte. Dan regent het plotseling een weekend lang, en zijn we voor even verlost van het gouden pallet. Het bos is weer even vol en groen als in juli.

Twee dagen na een halve marathon heb ik met twee vrienden afgesproken voor een lange duurloop, maar na anderhalf uur houden mijn maatjes het voor gezien. Het tempo lag redelijk hoog en Matti heeft over twee dagen alweer een wedstrijd op de planning.

In mijn eentje vervolg ik de weg door het schemerrijke bos. Maandenlang was de zon, zelfs ’s avonds laat, niet weg te denken en de bermen stonden volop in bloei. Aan het begin van de zomer leerde Eeva me al hardlopend de Finse namen van de bloemen, maar in juli waren er zoveel soorten dat het niet meer bij te houden was. Vanavond is er geen bloem meer te zien. Het pad is half bedekt door berkenbladeren en de bodem is doordrenkt van de regen.

Syksy. De afgelopen dagen heb ik het Finse woord voor de herfst verschillende malen gehoord. Eeva fluisterde het eens voor zich uit toen de regen ’s nachts tegen de ruiten sloeg – ik meende dat ze sliep. Maar ook op straat vang ik het woord zo nu en dan op. Zojuist meende ik zelfs van een van de meeuwen te horen. De genadeloze klank van het woord doet me sidderen; de herfst komt voor mij veel te vroeg. Laten we het dus voorlopig maar nazomer noemen.

Vreemd genoeg verlangde ik op de heetste zomerdagen terug naar de winter. Misschien vanwege de dagelijkse verrassing: sneeuwt het, zal de zon zich laten zien? Een paar weken geleden stelde ik dan ook tevreden vast dat het ’s nachts weer echt donker bleek te worden. Toch heeft de zomer ook genoeg fijns te bieden. Zo zijn de meeste bospaden zijn in de winter niet voor hardlopers toegankelijk – dan zijn de langlaufers aan de beurt. Nazomer dus. Nog een paar weken om hard te trainen voor de najaarsmarathon. Fragmenten van deze zomer zal ik meenemen tot dat moment. In twee-en-een-half uur zal ik die zomerrestjes dan verteren en mezelf klaarmaken voor een nieuw winteravontuur van duizenden kilometers door de sneeuw.

Deze column verscheen in Runner’s World magazine, editie oktober 2013