Vanochtend werd ik aan de voet van de Pyramide van Austerlitz, bij de entrée van het sportmedisch centrum van de KNVB, staande gehouden door een stem:

Wat gaat in de morgen op drie benen, ‘s middags  op vier en in de avond op twee?

Verwonderd keek ik op naar de vlag, van waar de KNVB-leeuw zijn tong naar me uitstak. Maar vlaggen spreken niet en tot opluchting van mijn nuchtere geest bemerkte ik een luidspreker bij de slagboom. Een vreemde vraag trouwens, die me enigszins bekend voorkomt, maar een antwoord kon ik zo gauw niet bedenken.

De fysio stelde voor om vandaag, na 6 weken één been te hebben ontzien, te starten met belasten van de knie, wat betekent dat ik ondersteund door beide krukken ook mijn rechterbeen mag gebruiken. Het is even wennen aan de beweging die gedurende dertig jaar zo vanzelfsprekend was, maar al gauw gaat het gemakkelijker. Vooralsnog verloopt de revalidatie na de ingreep optimaal: de knie doet geen pijn, is niet dik geweest en de bovenbeenspieren zijn nog redelijk in vorm. Al met al is dit een goede uitgangspositie voor de komende maanden en durf ik voorzichtig positief te zijn. In augustus hoop ik het lopen weer op te kunnen pakken, om dan in de loop van de tijd uit te vinden op welk niveau ik weer kan gaan sporten.

Op weg naar huis kwam de vraag weer naar boven toen ik de slagboom opnieuw passeerde. In gedachten verzonken begaf ik me met deze nieuwe manier van lopen naar de bushalte.