Toen ik jaren later terugkwam op de plek waar ik volwassen was geworden zocht ik naar woorden om samen te vatten welke verandering in mij had plaatsgevonden: ‘I have become a serious runner’. In minder dan een jaar tijd was ik een hardloper geworden. Hoewel ik vroeger het pianospel aardig beheerste en graag en veel speelde, had ik me nooit pianist gevoeld als ik niet op het krukje zat en de fantasieën van componisten vertolkte. Zo gauw ik het pianoboek dichtsloeg en het lampje uitknipte was het over. De klep hoefde ik er niet eens voor te sluiten.

Met hardlopen is dat anders. ’s Ochtends gaat de wekker voor de training: vanaf het moment dat ik ontwaak ben ik hardloper. Als ik na de training onder de douche sta was ik de sporen van de training van mijn lijf. Het zweet verdwijnt vermengd met zeep in het riool, wat overblijft ben ik en de hardloper in mij. Of ik nu werk, eet, lees of praat, nog steeds ben ik hardloper. Zelfs als ik op volle kracht tegen de wind in naar huis fiets ben ik hardloper: hardloper op de fiets.

Ik had ook kunnen zeggen ‘I started running’ of ‘I’m just a runner’, maar ik zei ‘I have become a serious runner’. Alsof het me overkomen was, zonder dat ik daar zelf een keuze in had. Alsof ik een Verwandlung had ondergaan: zoals Gregor Samsa op een slechte ochtend wakker werd in reusachtig insektenlichaam, ontdekte ik op morgen dat ik mijn overtollig vet was kwijtgeraakt. In de spiegel keek ik in de ogen van een uitgemergeld gezicht boven een slank lichaam gestoken in strakke tight en snelle schoenen aan de voeten. Dan dringt de vraag zich al snel op of je hardloper bent omdat je hardloopt of dat je maar bent gaan hardlopen omdat je toevallig hardloper bent.

A serious runner. Waarom de toevoeging ‘serieus’? Ik kan me herinneren dat mijn gesprekspartner een spottende opmerking plaatste waarin hij de toevoeging ‘serieus’ nog eens benadrukte. Wat wilde ik ermee zeggen? Als kind nam ik het leven al serieuzer dan anderen. Ik las serieuze boeken en luisterde naar serieuze muziek. Als ik hardloper zou worden, was het niet meer dan logisch dat ik een serieuze hardloper werd. Of betekende het meer, had ik toen al de bedoeling om ooit mee te strijden om de nationale medailles en deelname aan internationale toernooien?

Hoe dan ook, die korte zin is in mijn geheugen blijven hangen, alsof het een bezegeling was van mijn lot. Nu moest ik ook tonen dat het serious business was, dat hardlopen van mij. Hoewel het hardlopen in de loop der jaren inderdaad steeds serieuzer is geworden probeer ik het zelf nu meer en meer te benaderen als een uit-de-hand gelopen passie: run happy.