Michael Jackson is dood. De woorden meegedragen op de wind, fluisterend roeren de populieren van hof Espelo zich. Nieuws dat geen nieuws is heeft de wereld in haar greep. De zon scheen nog nooit zo fel als deze week. Tot nu toe werden de bomen en struiken steeds groener, als de zomer zo doorzet zal de natuur snel verbleken, het land wordt droger, het gras verdort.

Een week later klinkt de echo van dezelfde woorden tussen het tikken van de regen op de tent en in het geraas van de branding tegen de kliffen van South Devon. Als de zon doorbreekt trek ik mijn schoenen aan, om over het kustpad het land te verkennen. Steile heuvels, gele en paarse bloemen, golfbanen die tot de rand van de afgrond reiken. Terwijl mijn reismaatje zich op een plank laat meevoeren met de golven verken in de grens tussen land en zee.

Door zijn dood lijkt Michael Jackson weer volop in leven. De popster die, anticiperend op zijn vroege dood, al jarenlang met pensioen lijkt te zijn geweest, is er weer en zelfs het huwelijk met de media wordt nieuw leven ingeblazen. We herinneren ons weer hoe hij de wereld veranderde en hoe de wereld hem veranderde.

Of hij slachtoffer of dader was, daar zijn de media het niet over eens. Uit die benamingen kan ik in elk geval wel opmaken dat hij een strijder was, want hoe kan men dader zijn, of slachtoffer, zonder strijd? Hij was een man volop in strijd, de muziek en beelden als wapen, opponent én compagnon. Wereldroem als inzet. Michael Jackson, vernieuwend en baanbrekend. Zijn huidskleur verandert met zijn aanzien, de zwarte jongen, slaaf van zijn vader, werd blanke popster en daarmee dader.

Meer dan vriend of voorbeeld was hij een idool, een ster ver verwijderd van de wereld. Door zijn dood verandert dat niet, sterker nog: hij zal nu meer voldoen aan ons ideaal. Met het overlijden sterft immers de kritiek, we kunnen hem nu polijsten, kneden, vervormen tot onze persoonlijke held, knuffelbeer, vaderfiguur of broer.

Is hij winnaar of een verliezer? Frontstrijder, immense inzet, in zekere zin een wereldrecord. Waar de atleet na zijn hoogtepunt kan zeggen dat zijn lichaam te oud werd, kan de popster zijn dalende populariteit wijten aan de wereld: de wereld verandert, heeft behoefte aan nieuwe helden, de wereld draait door.

Verzuurde bovenbenen dwingen me bovenaan de meer dan honderd meter hoge kliffen even te stoppen om uit te hijgen. Twee mijl ten westen storten grijze wolken zich neer in de baai met surfers. Hier,op het hoogste punt van de omgeving, is het helder maar een krachtige wind dwingt me afstand te houden van de afgrond. Michael Jackson stond als ster aan de top van de wereld. Welke uitzichten had hij vanaf zijn troon? Ik ben bang dat het zwaar tegenvalt, hij zal een krachtigere wind hebben gevoeld richting de afgrond, moest zich daarom terugtrekken, bergaf, in zijn bekende moonwalk-stijl.

Dan besef ik wat ik kan leren van de strijder Michael Jackson: stoppen waar hij doorging, in het oog houden waar de werkelijkheid ophoudt. Wind vang je altijd bovenop een heuvel, maar de windkracht wint bij hogere hoogten. Van Michael Jackson leer ik dat je niet naar hoogten moet begeven die niet voor mensen zijn gemaakt, never go to neverland, in ons alledaags taalgebruik: de lat niet te hoog leggen.

Als we het hier en nu vergelijken met een toneel, dan hebben we als decor de nostalgie. We willenherinneren, herdenken. Bovenaan de kliffen zie ik de link tussen Michael Jackson en atletiek. Om de totaal zinloze dogma ‘loopscholing’, die in mijn ogen enkel berust op bijgeloof, toch enigszins van symboliek en stijl te voorzien mogen we wekelijks starten met de moonwalk voor de tempo’s van de baantraining. Tussen de rekoefeningen door grijpt de trainer naar zijn kruis en slaakt een kreet, draait zijn hoofd naar links en geeft het voorbeeld voor de nieuwe rekoefening.