Con dolor en nuestro corazón

Drie weken vakantie om me optimaal voor te bereiden op Rotterdam. Op maandag, rustdag, vlieg ik met Alex van der Meer naar Malaga, vanwaar we met een Fiat Panda naar Guadix rijden, een oud stadje gelegen op 980m in een vallei tussen uitlopers van de Sierra Nevada in Andalusië.

Dinsdagochtend regent het, om de eerste training iets uit te stellen sla ik de krant open. Snelwandelaar Paquillo Fernandez, de beste Spaanse atleet van de afgelopen jaren en populairste sportman van Andalusië, heeft het afgelopen weekend zijn eerste 50km volbracht in 3uur41, een tijd die in de media wordt vergeleken met een marathondebuut van 2uur08.

Die middag klopt de atleet uit de krant aan bij de receptie van ons hotel om te kijken hoe we het maken. Een dag later zijn we welkom om mee te gaan naar het badhuis in Graena. Met een open, brede lach komt Paquillo kijken waarom de registratie bij het badhuis zo lang duurt. Boven de spierwitte handdoek die om zijn middel is geknoopt heeft hij een indrukwekkend maar niet overdreven gespierd torso. Mijn vooroordeel over snelwandelaars heeft zich met de waterdampen van het badhuis vermengt en verdwijnt door een van de openingen in het plafond naar de inmiddels strakblauwe hemel. Een man met een stethoscoop om zijn nek vraagt ons of we ook medicijnen gebruiken. ‘Alleen chocolade’ zegt Alex, waaraan ik toevoeg dat het wel om pure chocolade gaat. Lachend vult de arts onze papieren in en we mogen ons lichaam tot rust laten komen in de warme baden.

In de kortste tijd horen we er helemaal bij. Op vrijdagavond vieren we Paquillo’s verjaardag: een surprise party in een oud olijfpersbedrijf in een klein en hecht gezelschap. Om 1 uur ‘s nachts maken we ons los uit het gezelschap, want hoewel de vrouwen en de wijn verleidelijk zijn, we zijn hier gekomen om te trainen en niet om te feesten. Con dolor en nuestro corazón..

Week 10: trainingsstage Andalusië

Maandag: rustdag / reis naar Guadix

Dinsdagochtend: 1uur duurloop met Alex door regen / kou, maar wel prachtige uitzichten!

Dinsdagmiddag: alleen duurloop 30min DI – 5x20sec techniek – 20min DII – 10min DI – 5x10sec heuvelsprint – 15min DIII – uitlopen 15min. Regen, circa 10ºC, over een eenzame geasfalteerde weg naar het zuiden, langs olijfplantages.

Woensdagochtend: Duurloop met Alex 1uur55 deels onverharde paden door bloeiende boomgaarden met amandelbomen, uitzicht over vallei met een dorp van grotwoningen badend in het zonlicht. Droog, deels bewolkt en nog fris.

Woensdagmiddag: met Paquillo naar badhuis. Pijn aan knie, maar verder: herboren!

Donderdagochtend: Duurloopje 55min met Alex door de droge rivierbedding van Rio Guadix.

Donderdagmiddag: in verband met stevige wind de baantraining verplaatst naar de weg. Via Purullena naar Beas de Guadix, totaal 1u30 inclusief 5x 7min in 3’15 tot 3’05/km.

Vrijdagochtend: met auto naar Lugros, aan de rand van het nationale park de Sierra Nevada, vandaar een klimweg bergop tot sneeuw en met redelijk tempo naar beneden: totaal 75min DI a DII.

Vrijdagmiddag: Granada bezocht, langs Alhambra gelopen en ‘s avonds verjaardagsfeest Paquillo.

Zaterdagochtend: tempoduurloop 25min DI – 5x20sec heuvelsprint – 3x 12min DIII met pauzes van 4min dribbelen – 28min uitlopen.

Zaterdagmiddag: 45min loslopen, daarna sauna (uitgeput!)

Zondagochtend: lange duurloop 2uur50, via Paulenca over heuvelrug naar Beas de Guadix, vandaar over de grote weg via Policar (waar Alex omkeert) naar Lugros en via onverharde paden door olijfvelden terug naar Guadix. In totaal zo’n 500m geklommen en gedaald, verbrande schouders.

Zondagavond: met de auto 450km naar Alex’ ouders in Gandia, aan de Costa Blanca.

Our tea is green and hot; drink it. Our pistachios are fresh; eat them.

The beds are of green cedar, fall on them,

following this long siege, lie down on the feathers of

our dreams. The sheets are crisp, perfumes are ready by the door, and there are plenty of mirrors:

enter them so we may exit completely. Soon we will search

in the margins of your history, in distant countries,

for what was once our history. And in the end we will ask ourselves:

Was Andalusia here or there? On the land…or in the poem?

(uit: Eleven stars over Andalusia van Mahmoud Darwish)

Lopen met je hart

Alex is een gevoelsmens, dat maakt de omgang met hem prettig en dat is vast en zeker ook de reden dat we zo snel worden opgenomen in de vriendengroep van Paquillo. Zijn waardering voor anderen laat hij duidelijk merken, maar als hem iets tegenstaat zal dat ook geen geheim blijven.

Op donderdagmiddag werken we een stevige training af op de weg: 5 tempo’s van 7 minuten met ruim in- en uitlopen. Het kopwerk wisselen we per tempo af en de eerste is voor mij. Afgaande op de kilometerbordjes langs de weg lopen we zo’n 3min15 per km, maar het voelt nog wel soepel. De tweede is voor Alex. Na enkele minuten laat ik hem lopen (waar haalt hij ineens die kracht vandaan!) en als ik op het eind probeer hem bij te halen zet hij nog even extra aan. Bij het vierde tempo ligt het tempo weer wat hoger (3min05 per km!) herhaalt zich dit, en op het eind, als ik probeer weer aan te haken, eindigen we sprintend heuvelop. Maar, erger nog, Alex lijkt ineens boos: ik moet er geen wedstrijd van willen maken. Een beetje verongelijkt probeer ik hem te sussen; ik heb er juist plezier in als om elkaar op te jutten tijdens de training. Natuurlijk is het trainingstechnisch niet altijd even handig om zo diep te gaan, maar hardloopplezier is minstens even belangrijk als een geraffineerd trainingsschema. Er zijn al atleten genoeg die berekenend trainen, schema’s op de letter opvolgen, maar vervolgens de passie verliezen waardoor ze op wedstrijden de mentale kracht ontbreken die nodig is om te winnen.

Hoewel we er enkele minuten later om weten te lachen heeft het me wel aan het denken gezet. Probeer ik nu mezelf te overtuigen door te stellen dat ik het niet om de strijd an sich gaat, legt Alex hier een nare karaktertrek van me bloot: wil ik altijd de strijd aangaan ten koste van de ander? Op de basisschool was ik bij gymnastiek inderdaad een slechte verliezer.